Ετοιμάζου, Βηθλεέμ, γιατί το ξύλον της ζωής
πρόκειται ν' ανθίση εν τω σπηλαίω σου εκ της
Παρθένου, και ν' ανοίξουν εις πάντας αι πύλαι
του Παραδείσου. Χριστός γεννάται,
πρόκειται ν' ανθίση εν τω σπηλαίω σου εκ της
Παρθένου, και ν' ανοίξουν εις πάντας αι πύλαι
του Παραδείσου. Χριστός γεννάται,
για ν'αποκαταστήσει τον πεσόντα άνθρωπον.........
Χριστός γεννάται, δοξάσατε.
Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε.
Χριστός επί Γης, υψώθητε.
Ο αχώρητος παντί, εχωρήθη εν σαρκί……. Και έτσι, ένσαρκος πλέον ο Θεός, εφανερώθη εις τους ανθρώπους ως Θεάνθρωπος και συνανεστράφη με αυτούς.
Ας θαυμάσωμε με πίστη και χαρά, το μοναδικό αυτό μυστήριο μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητος, κι ας πανηγυρίσωμε αυτό με αγαλλίαση και ευφροσύνη………
Γιατί ο Θεός κατεβαίνει από τους ουρανούς στην γη; Για να μας ανεβάσει έως τον
Θεό. Γίνεται άνθρωπος, για να μας πλησιάσει στον Θεό, να μας κάνει παιδιά Του
και κληρονόμους της ουρανίου Βασιλείας Του……
Η αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, που γράφει για την Γέννηση του Σωτήρος, είναι η αρχή της Καινής Διαθήκης. Όταν ακούμε στην Εκκλησία την περικοπή ή την μελετούμε μόνοι μας, κουραζόμαστε από το πλήθος των ονομάτων, που αποτελούν μια μακρά ονοματολογία ανδρών καί γυναικών, αγίων η αμαρτωλών, που αποτελούν μιά συνέχεια κρίκων, αρχίζοντας από τους χρόνους του Αβραάμ και φθάνοντας στον τελευταίο κρίκο, από τον οποίον βλάστησε το μυρωμένο ανθός από την ρίζαν Ιεσαί. Απ'αυτόν οι Ιουδαίοι περίμεναν να έλθει ο άρχων της ειρήνης και ήταν υπερήφανοι, γιατί από τους κόλπους των θα ανέτελλε το άστρο του Ιακώβ. Αργότερα, ένας γέρων Προφήτης, ο Συμεών, μέσα στον Ναό, θα πάρει στα
τρεμάμενα χέρια του το θείον Βρέφος, θα το αναγνωρίσει πως είναι ο Μεσσίας που περιμένουν και θα φωνάξει: Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ", (Λουκ. Β' 29 - 32). Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν άξιοι της ευγνωμοσύνης των λαών, γιατί προσέφεραν ακόμη και την ζωήν τους για να υπηρετήσουν και να ωφελήσουν την ανθρωπότητα. Όμως η ωφέλεια εκείνη, όσο μεγάλη και αν υπήρξε, ήταν για το γήινο συμφέρον της. Οι ανακαλύψεις, οι εφευρέσεις, οι επιστήμες βέβαια ευεργέτησαν την ανθρωπότητα, αλλά μόνο για τις επίγειες ανάγκες της. Αλλά η ευεργεσία που προσέφερε και προσφέρει ο Κύριος, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη, γιατί εκτός από την ιδεώδη επίγεια ζωή, προσφέρει και την σωτηρία της ψυχής μας, την λύτρωση από την αμαρτία, την αιώνια ζωή. Όλοι οι άνθρωποι είμεθα ένοχοι αιωνίου καταδίκης, από την αρχική αμαρτία του Αδάμ και κατόπιν και από τις δικές μας.
Ποιός μπορούσε να μας λυτρώσει από την αμαρτία εκείνη; Λυτρωτής μας ήταν αδύνατον να βρεθεί ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί ήταν όλοι αμαρτωλοί και υπόδικοι εμπρός στην Θεία Δικαιοσύνη. Μα ούτε και άγγελος μπορούσε να μας λυτρώσει γιατί οι άγγελοι δεν έχουν υλικά σώματα. Εκείνος που θα μας έσωζε, έπρεπε να είναι αναμάρτητος, Να ενώνει στο πρόσωπο του τον ουρανό και την γη, τον Θεό και τον άνθρωπο. Γι' αυτό κατέβηκε ο Υιός του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, και ενώ ήταν Πνεύμα, ντύθηκε την ανθρώπινη σάρκα, δίχως την αμαρτία της, δίχως σπέρμα ανθρώπου αμαρτωλού, με την μεσολάβηση του Αγίου Πνεύματος.
Και εμείς τί κάνουμε; Είκοσι αιώνες πέρασαν από την μεγάλη ανάμνηση της Γεννήσεως Του.
Εκατοντάδες μυριάδων άνθρωποι λέγονται σήμερα Χριστιανοί. Και όμως, πόσοι απ' αυτούς είμεθα πραγματικοί Χριστιανοί. Αν είμεθα ειλικρινείς, πρέπει να ομολογήσομε, πως δεν είμεθα άξιοι να φέρουμε τέτοιο όνομα. Γιατί φύγαμε από τον δρόμο, που μας έδειξε ο ίδιος. Περιφρονήσαμε τις οδηγίες Του. Την ευτυχία μας ζητούμε εις άλλα και όχι εις Εκείνον, προτιμήσαμε τά φθαρτά άπό τά αιώνια. Ήλθε να μας σώσει από την πλάνη της πολυθεϊας και ειδωλολατρίας, και εμείς δουλεύομε στους θεούς των απείρων και ποικίλων παθών μας. Η αγάπη που την τοποθέτησεν Εκείνος σαν ασάλευτο βάθρο της Χριστιανικής αρετής, καταδιώχθηκε και ποδοπατήθηκε, και αντί της αγάπης, βασιλεύει σήμερα στις ψυχές μας το μίσος, η κακία, η εκδίκηση και η εξόντωση του πλησίον μας. Ο Χριστός μας εδίδαξε την αγάπη και εμείς ακατάπαυστα βρισκόμαστε σε πόλεμο όχι μόνο με τους αγνώστους μας, αλλά και με τους δικούς μας, τους φίλους μας, τους γνωστούς μας, τους συγγενείς, ακόμη και με τους γονείς μας. Εκείνος ήλθε να μας ανυψώσει από τα γήινα και εμείς κυλιόμαστε στην ύλη και στην διαφθορά. Μας χάρισε την ζωή και εμείς προτιμούμε τον θάνατο. Η μεγάλη ημέρα των Χριστουγέννων που θα εορτάσομε, πρέπει να μας ξυπνήσει. Οι κατ’ όνομα Χριστιανοί, πρέπει να γίνουμε πραγματικοί. Και ως πρώτη και κυρία εντολή να εφαρμόσουμε την Α Γ Α Π Η Ν, που θα μας οδηγήσει ασφαλώς εις το να πρότουμε πάσας τας λοιπάς εντολάς του Κυρίου. Πρέπει να θυσιάσουμε το Ε Γ Ω μας προς χάριν των συνανθρώπων μας με συμπόνια, ταπείνωση και αυταπάρνηση. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος του εορτασμού των Χριστουγέννων από τους πραγματικούς Χριστιανούς και νά δοξολογήσουμε τον Κύριον με τον ύμνον των Αγγέλων: "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία".
Από..... http://www.gonia.gr/gonia.php?article=525&page=4
Η Γέννηση του Χριστού και οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης
Διαβάζοντας κάποιος την αφήγηση του Ματθαίου για τη γέννηση του Ιησού Χριστού παρατηρεί πως ο ευαγγελιστής τεκμηριώνει τα γραφόμενά του χρησιμοποιώντας προφητικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμενος στις αμφιβολίες του Ιωσήφ, που επιθυμούσε να διακόψει τον αρραβώνα του με τη Μαρία, όταν διαπίστωσε την εγκυμοσύνη της (Ματθ. 1,18-21), κλείνει τη σχετική ενότητα, χρησιμοποιώντας την παρακάτω προφητεία του Ησαΐα (Ησ. 7,14), με προφανή στόχο να διαλύσει τις αμφιβολίες των αναγνωστών του σχετικά με τη θαυματουργή σύλληψη του Ιησού:
«ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ματθ. 1,23 Μετάφραση: Να η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ).
Στη συνέχεια, αναφερόμενος στην προσπάθεια του Ηρώδη να πληροφορηθεί τον τόπο γέννησης του Μεσσία, το κείμενο χρησιμοποιεί την προφητεία από το βιβλίο του Μιχαία (Μιχ. 5,1), που αναφέρεται στη Βηθλεέμ: «και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα. εκ σου γαρ εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ» (Ματθ. 2,6, Μετάφραση: Και εσύ Βηθλεέμ, στην περιοχή του Ιούδα δεν είσαι διόλου ασήμαντη ανάμεσα στις σπουδαιότερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός, που θα οδηγήσει το λαό μου, τον Ισραήλ).
Η φυγή στην Αίγυπτο του Ιωσήφ, της Θεοτόκου και του Ιησού τεκμηριώνεται με προφητεία που ο Ματθαίος δανείζεται από τα βιβλίο του Ωσηέ (Ωσ. 11,1):
«εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου» (Ματθ. 2,15 Μετάφραση: Από την Αίγυπτο κάλεσα το γιο μου). Τέλος, η σφαγή των νηπίων, που συνδέεται με την προσπάθεια του Ηρώδη να ανακαλύψει το βρέφος Ιησού, δίνει την ευκαιρία στον πρώτο Ευαγγελιστή να αναφέρει την εξής προφητεία που την αποδίδει στον Ιερεμία (Ιερ. 31,15) : «φωνή εν Ραμά ηκούσθη, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελεν παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ματθ. 2,18 Μετάφραση: Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, κλάματα και στεναγμός βαρύς, για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή).
Η χρήση των παραπάνω προφητειών από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο είναι γεγονός αυτονόητο, αφού τα βιβλία που απαρτίζουν την Παλαιά Διαθήκη, είναι μέρος του χριστιανικού κανόνα. Εντούτοις, θα πρέπει αυτές να τοποθετηθούν μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο, για να γίνει η απόλυτη διασάφησή τους, ενώ είναι απαραίτητο να ερευνηθούν και οι λόγοι που χρησιμοποιούνται τα συγκεκριμένα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης για να τεκμηριωθούν οι αναφορές στη γέννηση του Χριστού. Καταρχήν είναι σημαντικό να τονιστεί πως ο Ματθαίος θεωρεί πολύ σημαντική την παράθεση των παλαιοδιαθηκικών χωρίων παράλληλα με την αφήγηση των γεγονότων από τη ζωή και τη δράση του Ιησού.
* * *
Για τα μέλη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων, στις οποίες ανήκαν και οι Ευαγγελιστές, η χριστολογική ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αυτονόητη. Αυτό σημαίνει πως το κέντρο της, για τους χριστιανούς συγγραφείς, είναι ο Ιησούς Χριστός, ενώ ο σκοπός των συντακτών της ήταν να τονίσουν την προετοιμασία της ανθρωπότητας για να τον υποδεχτεί. Αυτή η θέση προβάλλεται σε έργα των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Έτσι, για παράδειγμα, στο υπόμνημα στο Άσμα Ασμάτων του Ιππόλυτου, που ήταν επίσκοπος στη Ρώμη, ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης και τα Ευαγγέλια θεωρούνται πως έχουν κοινό στόχο, ενώ ο Μωυσής ονομάζεται από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα Θεολόγος και Προφήτης (Στρωματείς 1,22).
Η προφητεία του Ησαΐα που χρησιμοποιεί ο Ματθαίος, ανήκει στο πρώτο μέρος του βιβλίου του προφήτη. Οι ειδικοί ερευνητές το έχουν ονομάσει «Πρωτοησαΐας» και σε αυτό θεωρείται πως περιέχονται λόγοι που η αρχική τους καταγραφή έγινε τον 8ο αι. π.Χ. Είναι μία εποχή δύσκολη για το Νότιο βασίλειο των Ισραηλιτών, το οποίο, εκτός από την απειλή, που προβάλλει εξαιτίας των επεκτατικών βλέψεων της Ασσυριακής υπερδύναμης, έχει να αντιμετωπίσει και το συνασπισμό του βασιλιά της Συρίας Ρεσίν και του βασιλιά του Βορείου βασιλείου Πεκάχ (735-732 π.Χ.). Πιο συγκεκριμένα, αυτοί οι δύο ηγεμόνες προσπαθούν να δημιουργήσουν μία συμμαχία μαζί με το βασιλιά του Ιούδα Άχαζ (741-725) εναντίον του Ασσύριου αυτοκράτορα Τιγλάθ πιλεσέρ Γ΄ (745-727). Ο Άχαζ όμως είναι αναποφάσιστος, προτιμάει την ουδετερότητα και ενημερώνει, όπως φαίνεται, τους Ασσύριους. Ξεσπάει τότε ο συροεφραϊμιτικός πόλεμος (π. 734), ενώ ο Ησαΐας διαφοροποιείται από την πολιτική του Άχαζ. Σε αυτό το πλαίσιο της αντιπαράθεσης ανήκει και η προφητεία του για τον Εμμανουήλ, που χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναφερόμενος στα γεγονότα της γέννησης του Χριστού.
Η προφητεία του βιβλίου του Μιχαία για την καταγωγή του Μεσσία από τη Βηθλεέμ φαίνεται να προέρχεται από τη μεταιχμαλωσιακή εποχή (δηλαδή την εποχή που ακολούθησε τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία). Μέσα σε ένα κλίμα που τόνιζε την ιδέα της αποκατάστασης του λαού από το Θεό, αναδεικνύεται η ιδέα του απεσταλμένου Του που θα φέρει τη λύτρωση. Σαν τόπος γέννησής του προβάλλεται η Βηθλεέμ, που συνδέονταν με τον ένδοξο ηγέτη του Ισραήλ, τον Δαβίδ. Ο Μεσσίας, σύμφωνα με το βιβλίο του Μιχαία, θα είναι ένας ειρηνικός ποιμένας που θα φέρει την αγάπη και τη συναδέλφωση σε όλους τους ανθρώπους.
Η προφητεία που συνδέεται με τη φυγή στην Αίγυπτο ανήκει, όπως έχει τονιστεί, στο βιβλίο του Ωσηέ. Ο προφήτης κάνει μία σύντομη ανακεφαλαίωση στην ιστορία του λαού του Θεού για να δείξει πως η αγάπη είναι βασική ιδιότητά Του. Αν και οι άνθρωποι απομακρύνονταν από το δρόμο Του, αυτός τους κρατούσε με την καλοσύνη και την αγάπη.
Τέλος, στο επεισόδιο της σφαγής των νηπίων, χρησιμοποιείται η προφητεία του Ιερεμία (Ιερ. 31,15, Ο΄38,15) για την επιστροφή των τέκνων της Ραχήλ. Αν και αρχικά παρατίθεται από τον προφήτη ο θρήνος για την καταστροφή, στη συνέχεια ακούγεται ο παρηγορητικός λόγος του Θεού.
Δεν αποκλείεται η κοινότητα του ευαγγελιστή Ματθαίου να είχε μία συλλογή από μεσσιανικές προφητείες, σαν αυτές που αναφέρθηκαν προηγουμένως, η οποία χρησιμοποιούνταν ανάλογα με την περίσταση. Όλες φαίνεται να προέρχονται από τη μετάφραση των Ο΄ (Εβδομήκοντα. Είναι η μετάφραση των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης στην ελληνική γλώσσα), και όχι από το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο. Οπότε το πιο πιθανό είναι τα μέλη της κοινότητας να ήταν ελληνιστές Ιουδαίοι. Σαν τόπο κατοικίας τους πολλοί ερευνητές δέχονται την Αντιόχεια.
Ο λόγος για τον οποίο ο Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί τις μεσσιανικές προφητείες στην αφήγηση της γέννησης του Ιησού, αλλά και σε άλλα μέρη του Ευαγγελίου του, εξηγείται από τον ίδιο: Η εκπλήρωσή τους έχει ήδη γίνει με την έλευση του Κυρίου στη γη. Επομένως τα γεγονότα, όπως η γέννηση του Ιησού, παρατίθενται, για να αποδείξουν την πραγματοποίηση των παλαιοδιαθηκικών λόγων, μέσα βέβαια σε ένα πλαίσιο χριστολογικής ερμηνείας τους.
Ο Ματθαίος με αυτό τον τρόπο ενώνει τις δύο Διαθήκες και φανερώνει πως αφηγούνται το ίδιο γεγονός, που είναι οι ενέργειες του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τοποθετώντας τις προφητείες, που περιέχονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, στο σώμα του Ευαγγελίου του, φανερώνει πως αυτή είναι ένα χριστιανικό βιβλίο, και δίνει έτσι απάντηση σε όλους αυτούς που αμφισβητούν τη θέση της στον κανόνα των ιερών βιβλίων του χριστιανισμού.
(Βιβλιογραφική σημείωση: Για το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης χρησιμοποίησα την έκδοση Biblia Hebraica Stuttgartensia, Stuttgart 1990. Για την απόδοσή του στην ελληνική το έργο των Μιλτιάδη Κωνσταντίνου και Βασιλείου Τσάκωνα, Η Παλαιά Διαθήκη. Μετάφραση από τα πρωτότυπα εβραϊκά κείμενα, Αθήνα 1997. Για τη μετάφραση των Ο΄ το Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄. Επιστημονική επιμέλεια A. Rahlfs, Αθήναι 1981.
- Για τους στίχους της Καινής Διαθήκης, χρησιμότατη αποδείχτηκε, για μία ακόμη φορά η μετάφραση που έχουν κάνει οι Σ. Αγουρίδης, Π. Βασιλειάδης, Ι. Γαλάνης, Γ. Γαλίτης, Ι. Καραβιδόπουλος, Β. Στογιάννος (Αθήνα 1985. Προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη ).
Πολλές πληροφορίες πήρα από το έργο του Rainer Albertz , Ιστορία της θρησκείας του Ισραήλ κατά τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης, μετ. Πολυξένη Αντωνοπούλου, Αθήνα 2006 και από το έργο του Gunneweg Antonius A. Η ιστορία του Ισραήλ έως την εξέγερση του Βαρ-Κοχβά, μετ. Ιωάν. Χ. Μούρτζιος, Θεσσαλονίκη 1997)
* Ο κ. Νικ. Παύλου είναι Διευθυντής του 14ου Γυμνασίου Λάρισας. Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημ. "Ημερήσιος Κήρυκας" (25/12/2008, σελ. 32). To άρθρο αναδημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της Ενωσης Θεολόγων ν. Λέσβου:
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=532&Itemid=1
Γράφει: ο Νίκος Παύλου, Θεολόγος-Ιστορικός
Πηγή: http://theologylar.blogspot.com
Γέννηση του Χριστού του Φώτη Κόντογλου
Μυστήριο ξένον, λέγει ο Υμνωδός, τη Γέννηση του Χριστού, το να γεννηθή σαν άνθρωπος, όχι κανένας προφήτης, όχι κανένας άγγελος, αλλά ο ίδιος ο Θεός! Ο άνθρωπος, θα μπορούσε να φθάσει σε μία τέτοια πίστη; Οι φιλόσοφοι κ' οι άλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ήτανε δυνατό να παραδεχθούνε ένα τέτοιο πράγμα; Από την κρισάρα της λογικής τους δεν μπορούσε να περάσει ή παραμικρή ψευτιά, όχι ένα τέτοιο τερατολόγημα! Ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής κι άλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, που ήτανε και σπουδαίοι φιλόσοφοι, δε μπορέσανε να τους κάνουνε να πιστέψουνε κάποια πράγματα πολύ πιστευτά, και θα πιστεύανε ένα τέτοιο τερατολόγημα; Γι' αυτό ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους, ανάμεσα σε απονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στο παχνί, που τρώγανε τα βόδια.
Κανένας δεν τον πήρε είδηση, μέσα σε εκείνον τον απέραντο κόσμο, που εξουσιάζανε οι Ρωμαίοι, για τούτο είχε πει ο προφήτης Γεδεών, πως θα κατέβαινε ήσυχα στον κόσμο, όπως κατεβαίνει η δροσιά απάνω στο μπουμπούκι του λουλουδιού, «ώς υετός έπί πόκον». Ανάμεσα σε τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιός να πάρει είδηση το πιο πτωχό από τα πτωχά, εκείνο που γεννήθηκε όχι σε καλύβι, όχι σε στρούγκα, αλλά σε μια σπηλιά; Και κείνη ξένη, γιατί την είχανε οι τσομπαναρέοι να σταλιάζουνε τα πρόβατά τους.
Το «υπερεξαίσιον και φρυκτόν μυστήριο» της Γεννήσεως του Χριστού έγινε τον καιρό που βασίλευε ένας μοναχά αυτοκράτορας απάνω στη γη, ο Αύγουστος, ο ανιψιός του Καίσαρα, ύστερα από μεγάλη ταραχή και αιματοχυσία; ανάμεσα στον Αντώνιο από τη μια μεριά, και στον Βρούτο και στον Κάσσιο από την άλλη. Τότε γεννήθηκε κι o ένας και μοναχός πνευματικός βασιλιάς, ο Χριστός. Κι' αυτό το λέγει ή ποιήτρια Κασσιανή στο δοξαστικό που σύνθεσε, και που το ψέλνουνε κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων: «Αυγούστου μοναρχήσαντος έπί τής γής, ή πολυαρχία τών άνθρώπων έπαύσατο. Καί Σου ένανθρωπήσαντος έκ τής άγνής ή πολυθεία τών είδώλων κατήργηται. `Υπό μίαν βασιλείαν έγκόσμιον αί πόλεις γεγένηνται. Καί είς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τά εθνη έπίστευσαν... ».
Τη Γέννηση του Χριστού την προφητέψανε οι Προφήτες. Πρώτος απ’ όλους την προφήτεψε ο πατριάρχης Ιακώβ, τη μέρα που ευλόγησε τους δώδεκα υιούς του, κ' είπε στον Ιούδα «δεν θα λείψει άρχοντας από τον Ιούδα μήτε βασιλιάς από το αίμα του, ως που να έλθει εκείνος, για τον όποίον είναι γραμμένο να βασιλεύει απάν' απ’ όλους, κι αυτόν τον περιμένουμε όλα τα έθνη». Ως τον καιρό που γεννήθηκε ο Χριστός, οι Ιουδαίοι, το γένος του Ιούδα, είχανε άρχοντες, δηλαδή κριτές και αρχιερείς, που ήτανε κ' οι πολιτικοί άρχοντές τους. Αλλά τότε για πρώτη φορά έγινε άρχοντας της Ιουδαίας ο Ηρώδης, που ήτανε εθνικός κ' έβαλε αρχιερέα τον Ανάνιλον «αλλογενή», ενώ οι αρχιερείς είχανε πάντα μητέρα Ιουδαία. Τελευταίος Ιουδαίος αρχιερεύς στάθηκε ο Υρκανός. Κ' οι άλλοι προφήτες προφητέψανε τη Γέννηση του Χριστού, προπάντων ο Ησαίας. Τη Γέννηση του Χριστού τη λένε οι υμνωδοί «τό πρό αίώνων άπόκρυφον καί Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον», κατά τα λόγια του Παύλου που γράφει: «'Εμοί τώ έλαχιστοτέρω πάντων τών άγίων εδόθη ή χάρις αυτή έν τοίς έθνεσιν ευαγγελίσασθαι τόν άνεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού καί φωτίσαι πάντας τiς ή οικονομία του μυστηρίου τον αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ τω τα, πάντα κτίσαντι δια 'Ιησού Χριστού, ίνα γνωρισθεί νυν ταις άρχαίς και ταίς έξουσίαις εν τοις έπουρανίοις δια τής εκκλησίας ή πολυποίκιλος σοφία τον Θεού» ('Εφεσ. Γ') Ο απόστολος Παύλος λέγει, πως αυτό το μυστήριο δεν το γνωρίζανε καθαρά και με σαφήνεια ούτε οι Άγγελοι, γι' αυτό ο αρχάγγελος Γαβριήλ με τρόμο το είπε στην Παναγία. Και στους Κολασσαείς γράφοντας ο θεόγλωσσος Παύλος, λέγει: «Το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών, νυνί εφανερώθη τοις αγίοις αυτού, οις ηθέλησε ο Θεός γνωρίσαι τις ο πλούτος, της δόξης του μυστηρίου τούτου εν τοις έθνεσιν, ος εστί Χριστός εν ημίν η έλπίς της δόξης». Λέγει, πώς φανερώθηκε αυτό το μυστήριο στους αγίους, που θέλησε ο Θεός να το μάθουνε, κι' αυτοί θα το διδάσκανε στα έθνη; στους ειδωλολάτρες, που προσκυνούσανε; για θεούς πέτρες και ζώα και διάφορα άλλα κτίσματα.
`Εξακόσια χρόνια προ Χριστού ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ είδε στο όνειρό του, πως βρέθηκε μπροστά του ένα θεόρατο φοβερό άγαλμα, καμωμένο από χρυσάφι, ασήμι, χάλκωμα, σίδερο και σεντέφι. Κι' άξαφνα ένας βράχος ξεκόλλησε από ένα βουνό και χτύπησε το άγαλμα και τόκανε σκόνη. Και σηκώθηκε ένας δυνατός άνεμος και σκόρπισε τη σκόνη, και δεν απόμεινε τίποτα. Ο βράχος όμως που τσάκισε το άγαλμα έγινε ένα μεγάλο βουνό, και σκέπασε όλη τη γη. Τότε ο βασιλιάς φώναξε τον προφήτη Δανιήλ και ζήτησε να του εξήγηση το όνειρο. Κι' ο Δανιήλ το εξήγησε καταλεπτώς, λέγοντας πως τα διάφορα μέρη του αγάλματος ήτανε οι διάφορες βασιλείες, που θα περνούσανε από τον κόσμο ύστερα από τον Ναβουχοδονόσορα και πως στο τέλος ο Θεός θα αναστήσει κάποια βασιλεία που θα καταλύσει όλες τις βασιλείες, όπως ο βράχος που είχε δει στο ενύπνιο του εξαφάνισε το άγαλμα με τα πολλά συστατικά του: «Καί έν ταίς ήμέραις τών βασελέων έκείνων, αναστήσει ό Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις είς τους αίώνας ου διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, που δεν θα καταλυθεί ποτέ στους αιώνες των αιώνων»
Αυτή η βασιλεία η αιώνια, η άφθαρτη, είναι η βασιλεία του Χριστού, η βασιλεία της αγάπης στις ψυχές των ανθρώπων κ' ιδρύθηκε με την αγία Γέννηση του Κυρίου που γιορτάζουμε σήμερα. Κ' επειδή είναι τέτοια βασιλεία, γι αυτό θα είναι αιώνια, γι αυτό δεν θα χαλάσει ποτέ, όπως γίνεται με τις άλλες επίγειες και υλικές βασιλείες. Όπως ο βράχος μεγάλωνε κι έγινε όρος μέγα και σκέπασε τη γη, έτσι και το κήρυγμα του Ευαγγελίου ξαπλώθηκε σ’ όλη την οικουμένη, με το κήρυγμα των Αποστόλων: « Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών». Ώστε βγήκε αληθινή η αρχαιότερη προφητεία του Ιακώβ, πως σαν πάψει η εγκόσμια εξουσία των Ιουδαίων, θα έρθει στον κόσμο εκείνος που προορίστηκε, «η προσδοκία των εθνών». Σημείωσε πως οι Εβραίοι πιστεύανε πως η φυλή τους μονάχα ήταν βλογημένη, και πως ο Θεός φρόντιζε μονάχα γι’ αυτή, και πως οι άλλοι λαοί, «τα έθνη», ήταν καταραμένα και μολυσμένα κι ανάξια να δεχτούν τη φώτιση του Θεού. Λοιπόν είναι παράξενο να μιλά η προφητεία του Ιακώβ για τα έθνη, για τους ειδωλολάτρες θα περιμένουν τον Μεσσία να τους σώσει και μάλιστα να μη λεει καν πως τον αναμενόμενο σωτήρα τον περιμένανε οι Ιουδαίοι μαζί με τα έθνη, αλλά να λεει πως τον περιμένανε μονάχα οι εθνικοί: «και αυτός προσδοκία εθνών». Όπως κι έγινε. Γιατί, τη βασιλεία που ίδρυσε ο Χριστός στον κόσμο, τη θεμελίωσαν μεν οι απόστολοι, που ήταν Ιουδαίοι, αλλά την ξαπλώσανε και την στερεώσανε με τους αγώνες τους και με το αίμα τους οι άλλες φυλές, «τα έθνη».
Είναι ολότελα ακατανόητο, για το πνεύμα μας, το ότι κατέβηκε ο Θεός ανάμεσα μας σαν άνθρωπος συνηθισμένος και μάλιστα σαν ο φτωχότερος από τους φτωχούς. Αυτή τη μακροθυμία μονάχα άγιες ψυχές είναι σε θέση να τη νοιώσουνε αληθινά, και να κλάψουνε από κατάνυξη.
Κάποιοι, μ' όλα αυτά που είπαμε, δεν θα νοιώσουμε τίποτα από το Μυστήριο, που γιορτάζουμε σήμερα. Σ' αυτούς, εγώ ο τιποτένιος, δε μπορώ να πω τίποτα. Μοναχά θα τους θυμίσω τα αυστηρά λόγια που γράφει στην επιστολή του ο άγιος 'Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, κι' ο θερμότατος κήρυκας τής αγάπης: «Πάν ,πνεύμα, ο ομολογεί Ιησούν Χοιστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστί. Kαι παν πνεύμα, ο μή όμολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ εστίν. Ούτος έστιν αντίχριστος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου