Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Δυσκολίες στον ύπνο



23 Μαρτίου 2011

kidsguide.gr

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο

Οι δυσκολίες: Πολλές φορές οι δυσκολίες στον ύπνο δεν εντοπίζονται από τους γονείς ή υποβαθμίζεται η σημασία τους, με αποτέλεσμα να μην αντιμετωπίζονται. Αρκετοί  γονείς, αντίθετα, μόλις πλησιάζει η ώρα του ύπνου, αναστατώνονται, γιατί σκέφτονται πόσο θα «υποφέρουν», προκειμένου να πείσουν το παιδί
να πάει στο κρεβάτι και να κοιμηθεί. Εφευρίσκουν διάφορες μεθόδους προκειμένου να επιτύχουν το  «επιθυμητό». Άλλοτε εξαντλούν όλη τους την έμπνευση διηγούμενοι ιστορίες ή δοκιμάζοντας  την τιμωρία, την επίπληξη ή ακόμη και την δωροδοκία, ελπίζοντας ότι θα κοιμηθεί το παιδί τους.  Συχνά, μάλιστα, απογοητεύονται βλέποντας ότι μόλις απομακρυνθούν το παιδί αρχίζει να κλαίει ή να φωνάζει. Σ’ άλλες περιπτώσεις το παιδί ξυπνά μέσα στη νύχτα κλαίγοντας, με έκδηλα τα σημάδια του φόβου. Αποτέλεσμα αυτών των καταστάσεων είναι η ένταση και η νευρικότητα σε όλη την οικογένεια.
Τέτοιες  δυσκολίες μπορεί να παρουσιαστούν από πολύ νωρίς  στο παιδί. Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε γονείς να προβληματίζονται, επειδή το μόλις μερικών μηνών παιδί τους κλαίει τη νύχτα ή δεν κοιμάται, παρουσιάζει, δηλαδή, αϋπνία. Όταν αυτό παρουσιάζεται τακτικά, πρέπει να ανατρέξουμε στις συνθήκες που επικρατούν στην οικογένεια και   στον τρόπο με τον οποίο οι γονείς χειρίζονται το παιδί. Αναμφίβολα, διαφαίνεται μια δυσκολία στη σχέση του παιδιού με το περιβάλλον του. Πολύ συχνά αυτό οφείλεται σε εσφαλμένους χειρισμούς, όπως σε υπερβολική αυστηρότητα στα γεύματα κ.λπ. Συνήθως το πρόβλημα υποχωρεί με την βελτίωση των αρνητικών συνθηκών.
Οι δυσκολίες στον ύπνο αποτελούν μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης όλων των παιδιών. Εμφανίζονται  πιο συχνά σε παιδιά ηλικίας από 18 μηνών μέχρι 6 χρόνων. Αυτό συμβαίνει,  γιατί σε αυτή την  ηλικία το παιδί βρίσκεται  σε πλήρη κινητικότητα και δέχεται δύσκολα την παλινδρόμηση που συνεπάγεται η διαδικασία του ύπνου, κυρίως λόγω της εμφάνισης των  πρώτων ονείρων, τα οποία προκαλούν άγχος ή φόβο και κάνουν τον ύπνο μια κατάσταση ανησυχητική.
Το παιδί εναντιώνεται στον ύπνο εφευρίσκοντας προφάσεις ή επινοώντας διάφορες τελετουργικές πράξεις, όπως η απαίτηση να είναι  τοποθετημένα με συγκεκριμένο πάντα τρόπο διάφορα προσωπικά του αντικείμενα -το μαξιλάρι του ή ένα παιχνίδι. Άλλοτε ζητά να του φέρουν νερό ή να του επαναλάβουν οι γονείς του  το ίδιο παραμύθι. Αυτές οι συγκεκριμένες ψυχαναγκαστικές εκδηλώσεις ερμηνεύονται ως μια προσπάθεια του παιδιού να κυριαρχήσει στο άγχος του, να επανακτήσει το συναίσθημα της παντοδυναμίας και να πιστέψει ότι διαθέτει την ικανότητα να ελέγχει την επιθετικότητα του και τους φόβους του. Μερικές φορές, η  ένταση και ο πανικός του είναι τόσο μεγάλοι όταν φτάνει η ώρα του ύπνου, που οι γονείς δυσκολεύονται να  το καθησυχάσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως χρειάζεται η βοήθεια ειδικού. Επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι σοβαρές διαταραχές στον ύπνο αποτελούν συμπτώματα πραγματικών προβλημάτων, τα οποία δεν έχουν διαγνωστεί, όπως για παράδειγμα η κατάθλιψη ή η επιληψία.
Οι δυσκολίες στον ύπνο έχουνε αυξηθεί, κυρίως τα τελευταία χρόνια, στα αστικά κέντρα. Στην πραγματικότητα, ίσως είναι εκδηλώσεις στρες και άγχους, που προέρχονται από τις συνθήκες της καθημερινότητας, οι οποίες βρίσκουν έδαφος να εκφραστούν την ώρα που το παιδί πέφτει για ύπνο, γιατί τότε είναι μόνο του και νιώθει απροστάτευτο. Όσο πιο εξαρτημένο είναι ένα  παιδί  τόσο πιο συχνά παρουσιάζει τέτοιου είδους διαταραχές.

Η στάση των γονιών
Για να περνούν οι γονείς πιο  ήσυχα τα βράδια τους, θα πρέπει να θυμούνται  τα εξής:

Κάθε παιδί έχει τις δικές του συνήθειες που δεν μοιάζουν αναγκαστικά με τις συνήθειες κάποιου  άλλου συνομηλίκου του, άρα οι γονείς δεν πρέπει να κάνουν συγκρίσεις. Είναι απαραίτητο να μάθουν τις ανάγκες και τις συνήθειες του δικού τους παιδιού στον ύπνο. Ο ύπνος  του παιδιού επηρεάζεται από όσα συμβαίνουν κατά την διάρκεια της ημέρας. Είναι προτιμότερο το παιδί να κοιμάται σε δικό του δωμάτιο από το δεύτερο εξάμηνο της ζωής του. Είναι απαραίτητο να του εξασφαλίζουν σταθερό ωράριο ύπνου και να σέβονται την ηρεμία και την ησυχία του. Όταν φτάσει η ώρα του ύπνου, πρέπει να δίνουν στο παιδί λίγο χρόνο, ώστε να τελειώσει ότι κάνει εκείνη την στιγμή. Η προετοιμασία για τον ύπνο πρέπει να είναι μια ευχάριστη και τρυφερή απασχόληση –να συζητούν μαζί τα γεγονότα της ημέρας, να του διαβάζουν ένα παραμύθι, να λένε μαζί «καληνύχτα» στα αγαπημένα του παιχνίδια κ.λπ. Να είναι σταθεροί, ήρεμοι και αποφασιστικοί στις διάφορες επινοήσεις του, θέτοντας τα δικά τους όρια. Αν, για παράδειγμα, το παιδί, αφού έχει πέσει στο κρεβάτι, ζητήσει νερό, να του το πηγαίνουνε οι ίδιοι και να μην του επιτρέπουν καλύτερα να σηκώνεται εκείνο. Όταν βλέπουν ότι χρειάζεται να ηρεμήσει προτού κοιμηθεί, να του δίνουν ένα  βιβλίο με εικόνες  προτού το φιλήσουν ή όταν αρνείται να παραμείνει στο κρεβάτι, να το γυρίζουν ήρεμα πίσω, όσες φορές χρειαστεί.  Επίσης, αν το παιδί έχει την τάση να μεταθέτει την ώρα του βραδινού ύπνου του όλο και πιο αργά, ας επαναφέρουν την κανονική ώρα του ύπνου σταδιακά, πείθοντας το παιδί να πηγαίνει για ύπνο ένα τέταρτο νωρίτερα κάθε 2-3 μέρες κ.α. Τι πρέπει να αποφεύγουν  οι γονείς
Να το ενοχλούν κατά την διάρκεια του ύπνου. Να του δημιουργούν εντάσεις την ώρα που πάει για ύπνο Να του επιβάλλουν ωράρια αντίθετα με  τους ρυθμούς του, αφού το άκαμπτο και σκληρό πρόγραμμα ύπνου μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και να φέρει να αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που αναμένουμε (αυξημένη κινητικότητα, εκνευρισμό). Να έχουν τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο. Να παρακολουθεί το παιδί έργα στην τηλεόραση που προορίζονται για μεγάλους. Να του λένε ιστορίες ή παραμύθια τρομακτικά προτού πάει για ύπνο.

Το παιδί μου δεν έχει φίλους , πως μπορώ να το ενθαρρύνω


Για όλους μας είναι σημαντικοί οι φίλοι, πόσo μάλλον για το παιδί που χρειάζεται κάποιον να παίζει και να κάνει παρέα μαζί του. Ένα παιδί μέσα από τους φίλους γίνεται πιο αυτόνομο και αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ποια πρέπει να είναι η στάση των γονιών;
Η ψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου σε συμβουλεύει...

Η ικανότητα του παιδιού να δημιουργεί φιλίες με τους συνομηλίκους του είναι μια ζωτική πηγή εμπειριών, από την οποία τροφοδοτείται η ανάπτυξή του.

Το παιδί έχει ανάγκη την καθοδήγηση των γονιών, που θα του δώσουν τα κατάλληλα εφόδια για να αντιμετωπίσει τη ζωή. Ωστόσο, έχει εξίσου ανάγκη και την παιδική παρουσία γύρω του για να παίξει, να χαρεί και να μη νιώθει μόνο του. Θέλει, επίσης, να έχει σύμμαχο στις ζαβολιές και να μοιράζεται σχέδια, μυστικά και συναισθήματα.

Μαθαίνοντας να τα πηγαίνει καλά με τα άλλα παιδιά, αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του, γίνεται πιο αυτόνομο και αποφασιστικό. Ταυτόχρονα, σταθμίζει τις δυνατότητες του, ανακαλύπτοντας σε ποιους τομείς είναι καλύτερο και σε ποιους πιο αδύναμο. Μαθαίνει πως λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις, πως να πλησιάζει τους άλλους, να επιλύει από κοινού τα προβλήματα που ανακύπτουν και συνειδητοποιεί ότι οι άλλοι το υπολογίζουν. Αποκτά την ικανότητα να κατανοεί τη θέση των άλλων και να αντιλαμβάνεται τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Στη φιλία υπάρχει ανταγωνισμός και επιθετικότητα, όπως άλλωστε σε κάθε δεσμό.

Η ηλικία της φιλίας!

Από τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού μας εντυπωσιάζει το πόσο χαίρεται όταν βλέπει άλλα παιδιά. Οι πρώτες σχέσεις όμως εμφανίζονται περίπου στην ηλικία των 2 ετών , τότε που μαθαίνει να αυτενεργεί και αρχίζει να επικοινωνεί και με το λόγο. Βέβαια, προτιμά να παίζει μόνο του, ακόμη και αν βρίσκεται σε χώρο με άλλα παιδιά. Από τα 3 χρόνια το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται παράλληλο. Κάποιες φορές παίζει για λίγο με άλλα παιδιά, άλλοτε του αρέσει να τα παρακολουθεί ή να παίρνει τα παιχνίδια τους και σπανιότερα να δίνει τα δικά του.

Από τα 4 το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται συντροφικό .Κάθε παιδί με το οποίο παίζει το θεωρεί φίλο. Αυτή την περίοδο είναι συνηθισμένες οι διαφωνίες και η αναμέτρηση δυνάμεων, όπως, π.χ., ποιος τρέχει πιο γρήγορα, ποιος παίζει καλύτερα, ποιος είναι πιο δυνατός. Από τα 8-9 χρόνια αποκτά σημασία πλέον "ο καλύτερος φίλος" ή "η καλύτερη φίλη", με τους οποίους έχει συνήθως κοινά ενδιαφέροντα. Το παιδί μαθαίνει να υπολογίζει το πως νιώθει ο φίλος του και συχνά προσπαθεί να κάνει συμβιβασμούς. Στην εφηβεία η φιλία αποκτά εξέχουσα σημασία. Μερικές φορές οι φίλοι είναι πάνω απ' όλα και οι κανόνες της παρέας γίνονται επιτακτικοί, σχεδόν απαράβατοι. Κάθε παιδί, ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, προσεγγίζει διαφορετικά τους συνομηλίκους του. Υπάρχουν παιδιά που πλησιάζουν άμεσα ένα άλλο παιδί και του ζητούν να γίνουν φίλοι. Άλλα προτιμούν να επικοινωνούν μέσα από την ανταλλαγή ενός παιχνιδιού κ.ο.κ. Τέλος, υπάρχουν και εκείνα που στέκονται και περιμένουν κάποιο άλλο παιδί να αντιληφθεί την παρουσία τους και να τα πλησιάσει. Είναι διαθέσιμα να μιλήσουν, να παίξουν και να κάνουν φίλους, όμως τα ίδια δεν παίρνουν την πρωτοβουλία.

Με λίγα λόγια, από τον τρόπο που το παιδί χειρίζεται τις φιλίες του διακρίνουμε την προσωπικότητά του, την ικανότητα του να δημιουργεί σχέσεις και την ωριμότητά του. Η εικόνα που έχει για τον εαυτό του και τα βιώματα του, όπως, για παράδειγμα, ο φόβος της απόρριψης, η κτητικότητα , η επιθετικότητα , η δειλία, η τάση ηγεμονίας, προβάλλονται στις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά. Το παιδί όμως που νιώθει συναισθηματική ασφάλεια στην οικογένεια είναι σε θέση να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία στις φιλίες του. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να επικεντρώσουν τις προσπάθειες τους οι γονείς.

Η στάση των γονιών...
1. Να ενθαρρύνουν από νωρίς το παιδί να δημιουργεί φίλους και να δημιουργούν τις προϋποθέσεις γι' αυτό.
2. Να επιδιώκουν να συναντά τους φίλους του σε τακτά χρονικά διαστήματα.
3. Να σέβονται το χαρακτήρα του παιδιού τους και τις ιδιαιτερότητές του, να μην το συγκρίνουν με άλλα παιδιά που είναι πιο κοινωνικά, ούτε να το πιέζουν να δημιουργήσει φιλίες, αν το ίδιο δεν θέλει.
4. Αν αντιμετωπίζει δυσκολίες με τις φιλίες του, να προσπαθούν να καταλάβουν τι ευθύνεται γι' αυτό.
Θα βοηθούσε να προσκαλούν αρχικά στο σπίτι τους κάποιο παιδάκι, γιατί είναι πιο εύκολο για το παιδί να ξεκινήσει να κάνει φίλους μέσα στο ίδιο του το σπίτι, όπου νιώθει πιο ασφαλές. Αργότερα μπορούν να ανταλλάσσουν  επισκέψεις με τους φίλους του.
5. Να ακούν προσεκτικά τα παράπονα του παιδιού για το φίλο του. Δε χρειάζεται να μεγαλοποιούν καταστάσεις, όμως η στήριξή τους θα είναι πολύτιμη είτε επιλυθεί η διαφωνία είτε όχι.
6. Να παρεμβαίνουν  μόνον όταν είναι πραγματικά ανάγκη  και να αποφεύγουν τις κρίσεις για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο, έχοντας υπόψη τους ότι το παιδί είναι σε θέση να λύσει μόνο τις διαφορές του.
7. Ακόμη και αν έχει αδέλφια , να προτρέπουν τις προσωπικές φιλίες με άλλα παιδιά. Είναι βέβαιο ότι ο αδελφός είναι ένας σύντροφος στο παιχνίδι, αλλά ας μην ξεχνούν ότι τα αδέλφια είναι υποχρεωμένα να μοιράζονται το καθετί, κυρίως την προσοχή και τη αγάπη των γονιών . Αυτό εμποδίζει μια αληθινά ελεύθερη σχέση.
mommyz.gr

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Δέκα φράσεις που χρειάζεται να λέμε καθημερινά στα παιδιά

Λέξεις και φράσεις που αξίζει να χρησιμοποιούμε καθημερινά και συστηματικά, ανάλογα με την περίσταση, για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό των παιδιών, καθώς και το πολύτιμο συναίσθημα σύνδεσης και μοιράσματος μέσα στην οικογένεια:

1. “Σ΄ ευχαριστώ! “: Μοιάζει αυτονόητο, αλλά πόσο συχνά ευχαριστούμε τα παιδιά μας, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν; “Σ΄ευχαριστώ που έστρωσες το τραπέζι. Εφτιαξα τη σαλάτα όσο με βοηθούσες”. “Σ΄ευχαριστώ που βρήκες τη χαμένη θήκη του cd μου” κοκ.

2. “Πες μου κι άλλα”: Η φράση – κλειδί για άμεση σύνδεση, χωρίς κριτική και υποδείξεις (τουλάχιστον άμεσα). Δίνει το πράσινο φως για να λυθεί η γλώσσα και ν΄ανοίξει η καρδούλα του παιδιού, που μπορεί να αρχίσει να λέει οτιδήποτε το απασχολεί: από την προπαίδεια που μόλις έμαθε μέχρι το πόσο εντυπωσιακό ήταν το πολύχρωμο κασκόλ της δασκάλας του. Στην πραγματικότητα δεν έχει τόσο σημασία τι θα πει, όσο το να νιώθει άνετα να μιλάει με φυσικό τρόπο για την καθημερινότητα και η οικειότητα που αναπτύσσεται μέσα από μια επικοινωνία που ρέει.
3. “Μπορείς!”: Η λέξη – σφραγίδα που αντανακλά την εμπιστοσύνη μας στο δυναμικό του. Η παρότρυνση του γονιού είναι αυτή που κάνει τη διαφορά όταν το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση για να συνεχίσει την προσπάθεια, για να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, για να κάνει το πρώτο βήμα, για να επιμείνει απέναντι στη δυσκολία.

4. “Πώς μπορώ να βοηθήσω;”: Η προθυμία μας να βοηθήσουμε (προσοχή, λέμε απλώς να βοηθήσουμε όχι να κάνουμε τη δουλειά για λογαριασμό του) προσφέρει το πολύτιμο συναίσθημα της υποστήριξης στο παιδί. Το εξοικειώνει επίσης με μια πιο γενναιόδωρη και ακομπλεξάριστη συμπεριφορά που μπορεί να υιοθετήσει το ίδιο απέναντι στους συνομηλίκους του.

5. “Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να…..”: συμμαζέψουμε το σπίτι, καθαρίσουμε το δωμάτιο, φυτέψουμε τον κήπο…κοκ. Υπάρχει πιο όμορφος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά την αξία της συνεργασίας και της συλλογικότητας, ώστε να γίνονται όλα πιο αποτελεσματικά, πιο εύκολα και πιο γρήγορα;

6. “Τι θα ΄λεγες για μια αγκαλιά;”: Ο πιο γλυκός , άμεσος, υπέροχος τρόπος για να δείξουμε τρυφερότητα, υποστήριξη, αγάπη… Ισως όσο τα παιδιά μεγαλώνουν να αλλάζει και ο τρόπος που θέλουν να τους εκδηλώνουμε την τρυφερότητά μας: μπορεί να θέλουν αγκαλιά “διαρκείας” ή ένα χτυπηματάκι στην πλάτη ή ένα φιλάκι στο μάγουλο ή μια γρήγορη αγκαλιά…

7. “Παρακαλώ”: Διαχρονική και κλασική λέξη όταν ζητάμε οτιδήποτε από το παιδί. Στο κάτω κάτω δείχνει στοιχειώδη ευγένεια, το χρησιμοποιούμε με τους ξένους, γιατί όχι και με το παιδί μας;
8. “Μπράβο, τα κατάφερες!”: Η λεκτική επιβράβευση από έναν περήφανο γονιό δίνει φτερά στο παιδί για να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του και να ανοιχτεί σε νέα επιτεύγματα. Προσοχή: Να λέμε το μπράβο όταν το νιώθουμε πραγματικά και για μια συγκεκριμένη προσπάθεια ή συμπεριφορά. Αν το λέμε με ευκολία για καθετί χάνει την αξία του!

9. “Είναι ώρα για …”: …ύπνο, μελέτη, ξεκούραση, να κλείσει η τηλεόραση κοκ. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν και είναι δουλειά του γονιού να το παρέχει και να το τηρεί, ειδικά όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.

10. “Σ΄ αγαπώ!”: Δεν αρκεί να το νιώθουμε, χρειάζεται να το λέμε και να το ξαναλέμε! Οσο πιο συχνά λέμε “σ΄αγαπώ” τόσο πιο συχνά το ακούμε και η ζωή γίνεται όλο και πιο όμορφη! Οσο για τα παιδιά, τα θεμέλια της αυτοεκτίμησής τους είναι τα “σ΄ αγαπώ”, σε λέξεις και πράξεις, που εισέπραξαν από τους γονείς τους!

Πηγές: 1. http://life.familyeducation.com, 2. Terri Apter, The Confident Child (Bantam, 1998)

Δες ακόμη:Παιδιά με αυτοπεποίθηση: Απλοί πρακτικοί τρόποι για να τονώσουμε μέσα στην καθημερινότητα την πολύτιμη αυτοπεποίθηση των παιδιών μας.

Πηγή:Newagemama.com

Η επιθετικότητα, το χτύπημα και το δάγκωμα των παιδιών



epithetokotita.jpgΓιατί συμβαίνει ; Μπορεί για σας να είναι άσχημο το πως συμπεριφέρεται ορισμένες φορές το παιδί σας, η επιθετική του συμπεριφορά όμως είναι ένα κανονικό μέρος της ανάπτυξης του. Ακόμα οι αναδυόμενες γλωσσικές του δεξιότητες και η σφοδρή του επιθυμία να γίνει ανεξάρτητο είναι χαρακτηριστικά της εξέλιξής του. Ως ένα βαθμό το χτύπημα και το δάγκωμα είναι απόλυτα φυσιολογικά για ένα μικρό παιδί αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να το αγνοούμε, φυσικά. Αφήστε το παιδί σας να γνωρίζει ότι η επιθετική του συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και δείξτε του άλλους τρόπους για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Τι να κάνετε; Αν το παιδί σας είναι επιθετικό προς τα άλλα παιδιά την ώρα του παιχνιδιού καθίστε μαζί του και παρακολουθήστε μαζί το παιχνίδι των άλλων παιδιών, εξηγώντας του ότι μπορεί να πάει πίσω στο παιχνίδι όταν αισθανθεί έτοιμο να ενταχθεί στην διασκέδαση χωρίς να βλάπτει τα άλλα παιδιά.
 Αποφύγετε να του φωνάξετε και να το τιμωρήσετε πριν του εξηγήσετε τι κάνει λάθος. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν την γνωστική ωριμότητα να είναι σε θέση να μπουν στη θέση του άλλου παιδιού ή να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους με βάση λεκτική διατύπωση συλλογισμών. Αλλά μπορούν να κατανοήσουν τις συνέπειες. Κρατήστε την ψυχραιμία σας. Φωνάζοντας, χτυπώντας ή λέγοντας στο παιδί σας ότι είναι κακό, δεν θα περιορίσει τη συμπεριφορά του αντιθέτως θα το κάνει μακροπρόθεσμα πιο επιθετικό. Στην πραγματικότητα, κρατώντας τον έλεγχο της ψυχραιμία σας μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να μάθει πως να ελέγχει και το ίδιο τη συμπεριφορά του. Σαφή όρια. Προσπαθήστε να ανταποκρίνεστε άμεσα κάθε φορά που το μικρό παιδί σας είναι επιθετικό. Μην περιμένετε μέχρι να χτυπήσει τον αδελφό του για τρίτη φορά για να πείτε, "Αυτό είναι αρκετό!" Πρέπει να ξέρει αμέσως όταν έχει κάνει κάτι λάθος. Έτσι το παιδί θα μμπορέσει να συνδέσει τη συμπεριφορά του, με την συνέπεια και να καταλάβει ότι αν χτυπάει ή δαγκώνει κάποιον, θα πρέπει να υποστεί και τις συνέπειες. Πειθαρχία με συνέπεια.

Θα πρέπει ο τρόπος που αντιδράτε κάθε φορά που το παιδί σας κάνει κάτι λάθος να είναι ανάλογος του σφάλματός του. Ακόμα και όταν βρίσκεστε μπροστά σε κόσμο, ώστε να καταλάβει πως δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγει τις συνάπειες των πράξεών του. Διδάξτε εναλλακτικές λύσεις. Περιμένετε έως ότου το παιδί σας έχει ηρεμήσει από την τιμωρία και στη συνέχεια, ήρεμα και απαλά κάνετε μαζί του μια αναθεώρηση του τι συνέβη. Ρωτήστε το αν μπορεί να εξηγήσει τι προκάλεσε το ξέσπασμα του. Δώστε έμφαση στο ότι είναι απόλυτα φυσικό να αισθανόμαστε θυμό, αλλά δεν είναι σωστό να το δείχνουμε με χτυπήματα και κλοτσιές.. Ενθαρρύνετε το να βρει έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο για την αντιμετώπιση αυτού του συναισθήματος. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας κατανοεί και αποδέχεται ότι πρέπει να ζητήσει συγνώμη αφού επιτεθεί σε κάποιον. Δεν έχει σημασία αν η συγνώμη είναι ειλικρινής. Επιβράβευση της ορθής συμπεριφοράς. Αντί να δίνετε προσοχή στο παιδί σας μόνο όταν αυτό έχει λάθος συμπεριφορά, προσπαθήστε να του δίνετε σημασία όταν η συμπεριφορά του είναι σωστή και επιβραβεύστε το για την πράξη του.

 Περιορίστε τον χρόνο που το παιδί παρακολουθεί τηλεόραση. Τα κινούμενα σχέδια και άλλα θεάματα σχεδιασμένα για μικρά παιδιά πολλές φορές περιλαμβάνουν φωνές, απειλές, ακόμα και χτυπήματα. Προσπαθήστε να ελέγχετε πρώτα τα προγράμματα που παρακολουθεί, ιδίως αν φαίνεται επιρρεπές στο να αναπτύξει επιθετική συμπεριφορά. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να παρακολουθείτε μαζί του τα προγράμματα που του αρέσουν και να συζητάτε μαζί του λέγοντας την άποψή σας για ότι διαδραματίζεται. Αφήνετέ το παιδί να βγαίνει έξω. Μπορεί να διαπιστώσετε ότι εάν το παιδί σας έχει την ευκαιρία να εκτονώσει την ενέργεια του, καλύτερα να το κάνει εκτός σπιτιού. Εάν το παιδί σας είναι υψηλό πνεύμα, δώστε του τον χρόνο να τρέξει και να παίξει σε εξωτερικούς χώρους, ώστε να νιώσει πιο ελεύθερο και αργότερα ήρεμο.
 Μην φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια. Μερικές φορές η επιθετικότητα ενός παιδιού απαιτεί μεγαλύτερη παρέμβαση από αυτήν που μπορεί να προσφέρει ο γονέας. Εάν το παιδί σας φαίνεται να συμπεριφέρετε επιθετικά πιο συχνά από ό, τι στο παρελθόν, αν συχνά φοβίζει ή αναστατώνει τα άλλα παιδιά, ή αν οι προσπάθειές σας για τον περιορισμό της λανθάνουσας συμπεριφοράς του, έχει μικρή επίδραση, μιλήστε με το γιατρό του παιδιού σας, ο οποίος μπορεί με τη σειρά του να σας συστήσει ένα σύμβουλο ή έναν παιδοψυχολόγο. Μαζί μπορείτε να προσδιορίσετε την πηγή της επιθετικής συμπεριφοράς και να βοηθήσετε το παιδί σας μέσα από αυτό. Να θυμάστε, το παιδί σας είναι ακόμη πολύ νέο. Αν προσπαθήσετε να βοηθήσετε το παιδί σας υπομονετικά και δημιουργικά, τότε το πιο πιθανό είναι ότι η συμπεριφορά που είχε παρουσιάσει θα αποτελέσει κάποια στιγμή παρελθόν.
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...