Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Μαθηματικά παραμύθια-Ταινίες - Animation!! http://creativemathpathways.sch.gr/

Σπορά _ Φυτά- Πολυσπόρια

Το νέο μας θέμα είναι η σπορά! Η αγαπημένη μου φθινοπωρινή αγροτική δραστηριότητα!
Μιλήσαμε βιωματικά καθότι είμαστε και αγροτο- κτηνοτροφική περιοχή.
Είδαμε βίντεο στο ίντερνετ για το όργωμα και τη σπορά τα παλιά χρόνια και σήμερα!
Εμπλουτίσαμε το λεξιλόγιό μας με λέξεις όπως : όργωμα, αλέτρι, σπορά, σβάρνισμα, θέρισμα.
Βάλαμε τη λέξη Οο  όργωμα στο λεξικό μας.
Κάναμε αυτοσχεδιασμό και δραματοποίηση της σποράς.

Ο γεωργός (το χέρι αριστερά) σπέρνει το σπόρο
ο σπόρος μπαίνει σστο οργωμένο χώμα

Έρχεται η βροχή

Έρχεται και ο ήλιος

Τα φυτά μεγάλωσαν και τα χαϊδεύει το απαλό αεράκι

Μιλήσαμε για το τί χρειάζεται το φυτό για να αναπτυχθεί.
Φέραμε σπόρους στο σχολείο και τους κολλήσαμε σε ένα μεγάλο χαρτόνι φτιάχνοντας έναν πίνακα αναφοράς των σπόρων, τον οποίο έγραψαν μόνα τους τα παιδιά. Σε κάθε ευκαιρία ασχολούμαστε με τη φωνολογική επίγνωση.
Βάλαμε σε χρονική σειρά την διαδικασία της σποράς με εικόνες που έκοψαν και κόλλησαν τα παιδιά.
Φυτέψαμε σπόρους ότι ήθελε ο καθένας, φακές , φασόλια, στάρι κτλ.
Κάνουμε ακόμα εβδομαδιαία παρατήρηση και καταγραφή της μορφής των σπόρων σε ατομικό χαρτί και μετράμε το ύψος των βλασταριών με χάρακα που τους έφτιαξα εγώ για να ναι πιο εύκολη η μέτρηση, καταγράφοντας και τον αριθμό.

Φυτέψαμε σε φελιζόλ από κάποια συσκευή το οποίο είχε βαθουλώματα, διάφορους σπόρους (διαφορετικούς) και κάνουμε παρατήρηση για το ποιό φυτό αναπτύσσεται πιο γρήγορα, ποιό γίνεται πιό χοντρό το βλαστάρι του, τη διαφορά στα φύλλα τους, στο ύψος κτλ.



Βρήκαμε τη συνταγή για πολυσπόρια! Καταγράψαμε τα υλικά και τη διαδικασία, μαγειρέψαμε και δοκιμάσαμε αυτό το έθιμο των Εισοδίων της Θεοτόκου!





Μπουρμπουρέλια-πολυσπόρια στη γιορτή της Παναγίας της «Μισοσπορίτισσας» (21 Νοεμβρίου)


Τα “Μπουρμπουρέλια” είναι μία θρησκευτική γιορτή των γεωργών που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού.
Κατά την ημέρα αυτή, 21 Νοεμβρίου ημέρα των Εσοδίων της Παναγίας, οι γεωργοί των νησιών μας πήγαιναν στην εκκλησιά του χωριού τους κάποια ποσότητα από τους καρπούς που προόριζαν για τη σπορά των χωραφιών τους για να ευλογηθούν, όπως στάρι, κουκιά, φακές, ρεβίθια, καλαμπόκι, ψάρα, κ.ά.
Μετά την ευλογία της Παναγίας ένα μικρό μέρος από τα όσπρια αυτά βράζονταν όλα μαζί στην κατσαρόλα και αποτελούσαν το φαγητό εκείνης την ημέρας, ενώ την υπόλοιπη ποσότητα την έσπερναν στα χωράφια τους.
Η ονομασία “Μπουρμπουρέλια” προέρχεται από το ότι οι καρποί αυτοί, τα όσπρια, βράζουν όλα μαζί στην κατσαρόλα δηλαδή “παίρνουν μπούρμπουλα”, μπουρμπουλίζονται!
Τα  δημητριακά αποτελούν ένα νόστιμο πιάτο, απαραίτητο για το τραπέζι στις 21 Νοέμβρη! Φασόλια, φακές, ρεβύθια, μπιζέλια, στάρι, καλαμπόκι, κουκιά (φούλια) κ.α. – που μπαίνουν από βραδύς στο μούσκιο που βράζονται το πρωί για να φαγωθούν με πολλή όρεξη και να ευχηθούν όλοι “και του χρόνου”!
Ο κύκλος των χριστουγεννιάτικων εθίμων ξεκινάει με ένα είδος «άτυπης εισαγωγής»: τη γιορτή της Παναγίας της «Μισοσπορίτισσας» (21 Νοεμβρίου), κατά την οποία το παραδοσιακό μενού της ημέρας περιλαμβάνει «πολυσπόρια», ή, αν θέλετε «μπουρμπουρέλια» δηλαδή βρασμένα μαζί όσπρια όλων των ειδών. Αν γυρίσουμε το βλέμμα μας πίσω απ’ αυτή τη λεπτή γραμμή και αναζητήσουμε τη συμβολική σημασία της «μισοσπορίτισσας» πέρα από την καθαρά θρησκευτική της διάσταση, θα ανακαλύψουμε ότι η γιορτή τοποθετείται στα μέσα περίπου της γεωργικής περιόδου, όταν οι πρώτοι καρποί – σημάδια για τη σοδειά έχουν αρχίσει να φαίνονται, και ο αγρότης εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για όσα μέχρι τότε του έχει δώσει η μάνα γη και την ελπίδα ότι οι καρποί που κρύβει μέσα της και θα δώσει στη συνέχεια, θα επαρκέσουν για το υπόλοιπο του χρόνου. «Μισό ‘φαγα, μισό ‘ σπειρα, μισό ‘χω να περάσω» είναι το λαϊκό μόττο της γιορτής.
Ο συμβολισμός της «Μισοσπορίτισσας» αναφέρεται σε μια εποχή που η σχέση του ανθρώπου με τη γη και τους καρπούς της ήταν άμεση, σε μια εποχή που ο άνθρωπος αγωνιζόταν σώμα με σώμα με τα στοιχεία της φύσης για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Σε μια εποχή που η φύση ήταν για τον άνθρωπο μια άγνωστη, φοβερή ομορφιά, όπου κυριαρχούσαν απειλητικές και εξώκοσμες δυνάμεις, ιδιαίτερα το χειμώνα, όπου η μέρα ήταν μικρή και το σκοτάδι της νύχτας μακρύ, και ασφαλώς δεν υπάρχει ηλεκτρισμός για να φωτίσει το απόλυτο σκοτάδι. Οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις από την άποψη αυτή, όπως τα «μπουρμπουρέλια» της μισοσπορίτισσας είχαν και μια τελετουργική σημασία: Στόχευαν στο να εξευμενίσουν τις δυνάμεις της φύσης, όχι να τις τιθασεύσουν, αλλά και να τις πάρουν με το μέρος τους για να πάει καλά η χρονιά: Να βλαστήσουν οι καρποί και τα δέντρα, να είναι αρκετή η σοδειά, να είναι ήρεμες οι θάλασσες, να κρατηθεί μακριά η (απροσδιόριστη) αρρώστεια και το κακό.

Υλικά
250 γρ.καλαμπόκι καθαρό βιολογικό
250 γρ.σιτάρι
2-3 κοφτές κουταλιές σούπας αλεύρι
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλλα τριμμένη
1/8 κουτ.γλυκού γαρύφαλλο τριμμένο
1/2 φλυτζάνι καρύδια ( προαιρετικά)
1 φλυτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
1 κουτ.γλυκού αλάτι
Εκτέλεση
Πλένουμε καλά το σιτάρι και το καλαμπόκι.
Τα βάζουμε σε καθαρό νερό να μουσκέψουν μια νύχτα.
Την επομένη,τα βράζουμε για 1 ώρα στη χύτρα,με 2 λίτρα νερό περίπου.
Μόλις βράσουν προσθέτουμε το διαλυμένο αλεύρι σε λίγο ζωμό και τα υπόλοιπα υλικά.
Σερβίρονται ζεστά,προσθέστε κι άλλη ζάχαρη αν θέλετε.

Άγιος Δημήτριος

Στο νηπιαγωγείο μας κάνουμε και μεγάλη αναφορά στους Αγίους που γιορτάζουν κάθε μήνα. Ο Άγιος Δημήτριος λοιπόν που τον γιορτάσαμε στο σχολείο μας ήλθε στον κόσμο γύρω στο 280 μ.Χ. στην Μεγάλη Θεσσαλονίκη από γονείς επισήμους, οι οποίοι κατάγονταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες των Μακεδόνων.
Η σημαντικότατη τότε πόλη της Θεσσαλονίκης βρισκόταν ακόμη στο σκότος της ειδωλολατρίας. Είχε δεχθεί στο εύφορο έδαφος της τον σπόρο του Ευαγγελικού Κηρύγματος 
από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, περίμενε όμως να στείλει ο Θεός την μεγαλειώδη μορφή του διδασκάλου και μάρτυρος Του Δημητρίου, για να καρποφορήσει όχι πλέον 
«εν τριάκοντα», αλλά «εν εκατόν» (Μάρκ. δ' 8), και να ετοιμαστεί για να αναδειχθεί σε λίγο «η πρώτη μετά την πρώτη», την Κωνσταντινούπολη.
Οι γονείς του ήταν θαυμαστοί για την αρετή της ψυχής τους. Η δε παιδεία του συνταιριασμένη με την ψυχική ευγένεια, την ωραιότητα του σώματος και το άσπιλο της ψυχής, 
καθιστούσε τον Δημήτριο επάξιο κατοικητήριο του Θεού, ναό αγιασμένο του Υψίστου. Και στην μεν παιδική και την εφηβική ηλικία υπερίσχυσε από όλους τους συνομηλίκους 
του και δεν υπήρχε κανένα αληθινό αγαθό στο οποίο να μη διέφερε πολύ από τους άλλους.

Όταν δε έφθασε στην ανδρική ηλικία, έδειχνε την φυσική του δύναμη εξασκώντας την ανδρεία και την ρωμαλεότητα και μαθαίνοντας την τέχνη του πολέμου· είχε όμως και άριστο 
ήθος, ήταν ντροπαλός και γινόταν πιο συμπαθής με την σεμνότητά του.
Το πιο αξιοθαύμαστο και ανθρωπίνως ανέφικτο ήταν ότι η παρθενία του, την οποία ασπάστηκε από την νεότητά του, δεν περιοριζόταν στο σώμα, αλλά βασίλευε και στην ψυχή 
του.
Αυτά τον έκαναν περιβόητο σε όλους τόσο, πού και ο ίδιος ο βασιλέας εζήτησε να τον γνωρίσει. Καταλαβαίνοντας λοιπόν τον μεγαλοφυή χαρακτήρα του Δημητρίου ο βασιλέας,
τον ανεβάζει από την αρχή σε μεγάλη δόξα αναγορεύοντας τον πρώτα συγκλητικό της Θεσσαλονίκης και μετά ανθύπατο και αυθέντη της Ελλάδος, φορώντας του την κατάλληλη
στρατιωτική στολή, το δακτυλίδι στο χέρι, καθώς και τον επίσημο ωρατίωνα (τήβεννο) του υπάτου. Όταν ο βασιλέας τον κόσμησε με όλα τα υπατικά διάσημα και του έδωσε στα 
χέρια τόσο μεγάλη εξουσία, φρόντιζε όλα τα κοινά και διοικούσε τα πάντα νομίμως.
Είναι χαρακτηριστική η πληροφορία πού μας έχει διασώσει η παράδοση σχετικά με την προσωπική του ζωή, ότι δηλαδή την εποχή της υπατείας του είχε ορίσει κάποιον από 
τους έμπιστους του ανθρώπους να τον ξυπνά συχνά τις νυκτερινές ώρες, ώστε να «προσκαρτερή τη προσευχή και τη δεήσει» (Πράξ. α΄ 14). 



«Ως ωραίοι οι πόδες των Ευαγγελιζομένων...»
Ο θεόσταλτος αυτός προστάτης, σύντροφος και διδάσκαλος των Θεσσαλονικέων, γέμιζε την πόλη από ορθοδοξία και κατατρόπωνε όσους είχαν διαφορετικό φρόνημα. Έλεγαν 
οι παλαιοί, ότι εκείνοι πού εμβάθυναν στα θεια ζητούσαν να εξακριβώσουν ποιος είναι ο λόγος, για τον οποίο η φήμη του μάρτυρος αυτού, πού έστεψε ο Θεός φύλακα της 
Θεσσαλονίκης, απλώθηκε τόσο πολύ• και βεβαιώθηκαν ότι αυτό συνέβη όχι τόσο εξαιτίας των σωματικών θεραπειών πού γίνονταν από την προσευχή του, όσο για την κάθαρση 
των ψυχών πού γινόταν με την διδαχή του.
Έτσι λοιπόν πολλοί απολαμβάνοντας την γλυκύτατη διδασκαλία του μάρτυρος απομακρύνθηκαν από το πικρό σκοτάδι της απάτης και ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό μπαίνοντας 
στον χώρο πού λάμπει το γλυκό φώς της αληθείας.

Μπροστά στον τύραννο
Επειδή ο Δημήτριος, δεν ζούσε κρυφά την χριστιανική ζωή ούτε ήταν νυκτερινός μαθητής του Χριστού, αλλά μάλλον διδάσκαλος της αληθείας, ο οποίος άφοβα και φανερά 
ομολογούσε την ευσέβεια, ανακαλύπτεται εύκολα απ' αυτούς, πρώτα αποκαλύπτουν τα σχετικά μ' αυτόν στον βασιλέα, ότι δηλαδή είναι Χριστιανός και καταφρονεί τους θεούς 
τους.
Ακούγοντάς τα λοιπόν αυτά ο βασιλέας κυριεύτηκε συγχρόνως από έκπληξη, ανία, δέος και οργή. Αλλά επειδή δεν ήθελε να το πιστέψει αυτό μόνο από την ακοή και δεν 
υπέφερε να χάση τέτοιον άνδρα, προτίμησε να το διαπίστωση με τα ίδια του τα μάτια. Διατάζει λοιπόν να φέρουν τον άνδρα μπροστά του.
Όταν αυτός παρουσιάστηκε μπροστά του, δεν έφριξε από το μέγεθος της εξουσίας ούτε δείλιασε μπροστά στις τιμωρίες πού τον περίμεναν ούτε και φοβήθηκε την αγριότητα 
του δικαστού. Αλλά βλέποντας αυτή την ωμότητα σαν αφορμή για να φανεί καλύτερα ο πόθος πού είχε προς τον Θεό, μπαίνει αμέσως σαν λιοντάρι στον αγώνα.

Ο Μαξιμιανός προσπάθησε με ήπιο ύφος να πείσει τον Άγιο να πιστέψει στα είδωλα όμως ο Άγιος του είπε τα εξής:
—Αύτη η πίστη μου στον αληθινό Θεό μού έχει χαρίσει και θα μού χαρίσει στο μέλλον αγαθά άφθαρτα, αναλλοίωτα, αιώνια. Τον Χριστό από μικρό παιδί λατρεύω και δέχομαι ως 
Προνοητή, Δεσπότη και Θεό μου. Αυτόν μού προτείνεις τώρα να αρνηθώ και να προτιμήσω τα φαύλα; Διότι τί άλλο είναι τα χάλκινα και χρυσά κατασκευάσματα, οι θεοί σου; 
Και αν το κάνω αυτό, ποιος φρόνιμος άνθρωπος δεν θα με θεωρήσει ανόητο και απερίσκεπτο;
Ο Μαξιμιανός άρχισε τότε να εξοργίζεται και να τον απειλεί. Αλλά ο Άγιος έμεινε σταθερός στην πίστη ομολογώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Χολώθηκε ο Μαξιμιανός και σκέφθηκε ευθύς να επιβάλει την μεγαλύτερη τιμωρία στον Δημήτριο. Συγκράτησε όμως την ορμή του, επειδή δεν μπορούσε να υποφέρει την 
απώλεια τέτοιου ανδρός. Άκουσε όλα αυτά να τα λέγει ο Άγιος με φρόνημα σταθερό, γενναίο παράστημα και ελεύθερο στόμα, κι εκείνη την στιγμή ανέβαλε την τιμωρία, και 
τον έστειλε στην φυλακή.


Στην φυλακή με τον Άγιο Νέστορα

Στην φυλακή
Και ενώ ο άγιος προσευχόταν χαρούμενος μέσα στο δεσμωτήριο, ο σατανάς σπεύδει να τον βγάλει από την καλή αυτή ασχολία• στήνει ενέδρα, ξεσηκώνεται δόλια εναντίον του. 
Βλέπει λοιπόν ο αθλητής του Χρίστου έναν σκορπιό να έρπει στην γη με το κεντρί σηκωμένο και έτοιμο να τον χτυπήσει στο πόδι• και σφραγίζοντάς τον με τον σταυρό 
επικαλέστηκε αυτόν πού έδωσε εξουσία στο πλάσμα του να πατά επάνω σε φίδια και σκορπιούς, και τον θανάτωσε αμέσως και αυτόν και τον νοητό σκορπιό πού κρυβόταν 
μέσα του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή εμφανίζεται θειος άγγελος και του βάζει ένα στεφάνι στο κεφάλι λέγοντας «ειρήνη σοι, αθλητά του Χριστού, ίσχυε και ανδρίζου». Έτσι ο 
Κύριος πού γρήγορα παρηγορεί «τούς φοβουμένους αυτόν», από την πρώτη στιγμή πού κλείστηκε στην φυλακή, τον βοηθά με αυτό το θαυμάσιο σημείο να είναι ήρεμος και 
για το μέλλον τον γεμίζει με προθυμία.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη 
μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο. Όμως 
προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορα ο οποίος τον κάλεσε μπροστά του και τον κατηγόρησε ότι με μαγεία κατάφερε να νικήσει τον Λυαίο. Όμως ο Νέστορας ομολόγησε τον 
Χριστό και του είπε ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύει ο Δημήτριος έκανε αυτός τον βοήθησε. Τότε ο τύραννος έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τον Νέστορα.

 

Το μαρτύριο – Αρχή θαυμάτων
Από εδώ αρχίζουν να διαβάλλουν επίμονα τον Δημήτριο ψιθυρίζοντας ότι αυτός είναι ο αίτιος της σφαγής του Λυαίου. Διατάζει λοιπόν να θανατωθεί ο Άγιος με λόγχες μέσα στα 
καμίνια του λουτρού πού ήταν φυλακισμένος. Έτσι κι έγινε.
Σπεύδουν οι στρατιώτες στην φυλακή, για να λογχεύσουν τον Άγιο και να υπερασπιστούν έτσι τον βασιλέα και την ειδωλολατρία. Και ο γνήσιος μαθητής του Χριστού ανοίγει τις 
αγκάλες του, για να τον κτυπήσουν στα καίρια μέρη. Σηκώνει το δεξί του χέρι για να τον λογχίσουν στην πλευρά σαν τον Χριστό. Δέχεται κατόπιν πολλές πληγές με τα κοντάρια, 
πού πέρασαν τις σάρκες του τρυπώντας και τις απέναντι πλευρές από την εσωτερική μεριά και πολλαπλασιάζοντας έτσι το πάθος της ζωηφόρου πλευράς του Κυρίου του, πού 
λογχεύθηκε επάνω στον Σταυρό. Γέμισε το σώμα του πληγές και το στόμα του ύμνους στον Θεό.

Η σάρκα σου σπαράχθηκε για τον Θεό, και το αίμα σου χύθηκε σαν νερό στην γη αρδεύοντας μαζί με τον ιδρώτα σου την Θεσσαλονίκη και καθιστώντας την γη της εύφορη και 
εκλεκτή, ώστε να καρποφορήσει σωτήρια συγκομιδή.
Έτσι έγιναν όλα αυτά, στις 26 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 304, και το νεκρό σώμα του μάρτυρος ο Μαξιμιανός διέταξε να το ρίξουν σε ένα πηγάδι πού υπήρχε εκεί. Αλλά 
δεν ήταν δυνατόν ο Θεός, για τον οποίο θυσιάστηκε εκείνο το σώμα, να το παραβλέψει. Αλλά κάποιοι από τους φιλοχρίστους με την προτροπή Εκείνου ήλθαν την νύκτα και 
βρίσκοντάς το ριγμένο εκεί χωρίς καμία τιμή, αυτό πού ήταν τόσο πολύτιμο, το έβγαλαν και το περιποιήθηκαν με ευλάβεια. Ύστερα οι φίλοι του Θεού τον θάπτουν και τον 
σκεπάζουν με χώμα στο σημείο όπου μαρτύρησε.

Κάποιος δε από τους υπηρέτες του άγιου πού βρισκόταν εκεί μπροστά την ώρα του μακαρίου του τέλους, έβγαλε την ματωμένη χλαμύδα την ποτισμένη με το θειο εκείνο αίμα 
του μάρτυρος και βούτηξε το δακτυλίδι πού φορούσε στο μαρτυρικό αίμα, έκανε δε μ' αυτό πολυάριθμα θαύματα. Και δεν υπήρχε αρρώστια ούτε πονηρό πνεύμα πού 
δοκιμάζοντας την δύναμη του να μη νικήθηκαν αμέσως και να μην τράπηκαν σε φυγή, τόσο ώστε να γεμίσει από αυτή την φήμη των θαυμάτων όλη η πόλη της Θεσσαλονίκης.
Και ήταν φυσικό να μην ξεφύγει αυτό από τον φθόνο του Μαξιμιανού. Γι' αυτό συλλαμβάνεται αμέσως και ο υπηρέτης πού προκάλεσε αυτό το αγαθό και αποκεφαλίζεται. Το 
όνομα της περιοχής πού έγινε η σφαγή του είναι «τριβουνάλιο», πού σημαίνει βήμα του στρατηγού, και το όνομα του καλού υπηρέτη Λούππος. Η μνήμη του εορτάζεται μαζί 
με του Αγίου Νέστορος στις 27 Οκτωβρίου.

Αλλά και η Θεσσαλονίκη συμφιλιώθηκε όλη με τον Θεό διά μέσου του θανάτου του Δημητρίου. Από τότε πολλοί μεγάλοι και περικαλλείς ναοί στόλισαν την Μεγαλόπολη αυτή 
της αυτοκρατορίας και αργότερα συμπρωτεύουσα του Βυζαντίου, όπως και του σημερινού Ελληνικού κράτους, πού και με την θέα τους μάς ενισχύουν στην πίστη. Όλη η πόλη 
διακηρύττει με παρρησία την ευσέβεια και καυχάται να ονομάζεται «πόλη του Άγιου Δημητρίου». Κι ενώ ο μάρτυρας ευρίσκεται στον ουρανό, διαμένει με το σώμα του και με τα 
θαύματά του στην πόλη όπου υπέστη τον βίαιο θάνατο, επιδεικνύοντας με πολλούς τρόπους την κηδεμονία του και ευεργετεί αυτήν και όλη την οικουμένη παντοειδώς με τις 
αδιάλειπτες προς τον Θεό πρεσβείες του.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο 
του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου 
του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

 

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, 
οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον Ἦχος β’. Αὐτόμελον.
Τοῖς τῶv ἰαμάτωv σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴv Ἐκκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεv, ὁ δούς σοι τὸ κράτος ἀήττητοv, καὶ περιέπωv τὴν πόλιv σου ἄτρωτοv· αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις 
τὸ στήριγμα.

Κάθισμα
Βασιλεῖ τῶν αἰώνων εὐαρεστῶν, βασιλέως ἀνόμου πᾶσαν βουλήν, ἐξέκλινας Ἔνδοξε, καὶ γλυπτοῖς οὐκ ἐπέθυσας· διὰ τοῦτο θῦμα, σαυτὸν προσενήνοχας, τῷ τυθέντι 
Λόγῳ ἀθλήσας στερρότατα· ὅθεν καὶ τῇ λόγχῃ, τὴν πλευρὰν ἐξωρύχθης, τὰ πάθη ἰώμενος, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, 
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λογον.
Εὐσεβείας τοῖς τρόποις καταπλουτῶν, ἀσεβείας τὴν πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, τῶν τυράννων τὰ θράση, καὶ τῷ θείῳ πόθῳ, τὸν νοῦν πυρπολούμενος, 
τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην, εἰς χάος ἐβύθισας· ὅθεν ἐπαξίως, ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων, ἐδέξω τὰ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, 
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον
Φύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, μάρτυς μυροβλύτα τοὺς ὑμνοῦντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ρῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ ταῖς ἱκεσίαις σου.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Τὸν μέγαν ὁπλίτην καὶ ἀθλητήν, τὸν στεφανηφόρον, καὶ ἐν μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν λόγχῃ τρωθέντα, πλευρὰν ὡς ὁ δεσπότης, Δημήτριον τὸν θεῖον ὕμνοις τιμήσωμεν.


Στο σχολείο μας κάναμε και μια "εικόνα" του Αγίου όπου ζωγραφίσαμε αυτό το σχέδιο του Αγίου και κολλήσαμε χρυσόσκονη στο φωτοστέφανο.  Εικόνα Αγίου Δημητρίου

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ολική επαναφορά! - Φθινόπωρο

Άργησα πολύ... ίσως πάρα πολύ.. αλλά τα κατάφερα και γύρισα πίσω!
Ανασκουμπώθηκα, σήκωσα μανίκες και ξεκίνησα δουλειά!

Σεπτέμβρης δύσκολος μήνας! Προσαρμογή μικρών και μεγάλων σε νέα δεδομένα κτλ.. τα ξέρετε όλοι πάνω κάτω! 


Λοιπόν αφού πέρασε ο δύσκολος Σεπτέμβρης με τις κλασσικές κλεισμένες φωνές φτάσαμε στα μέσα του Οκτώβρη έχοντας ξεκινήσει ήδη την πρώτη μας οργανωμένη θεματική προσέγγιση "Το Φθινόπωρο (εποχές)".

Τον προηγούμενο καιρό ασχοληθήκαμε με τις γωνιές, με τα υλικά που θα χρησιμοποιούμε , με κανόνες, με γνωριμία μεταξύ μας κτλ.

Έτσι λοιπόν τώρα ξεκινήσαμε με πιο οργανωμένες δραστηριότητες κι ενα κλασσικό θέμα για την εποχή.



Μιλήσαμε για τις εποχές, τις διαφορές τους και επικεντρωθήκαμε στο φθινόπωρο. Κρατώντας μια μεγάλη τσάντα όπου είχα συγκεντρώσει υλικό εποπτικό, άρχιζα να βγάζω ένα ένα τα κρυμμένα της μυστικά! Ο ενθουσιασμός τους δεν περιγράφεται! Η φαντασία τους πετούσε! Βγήκαν λοιπόν τα φρούτα του φθινοπώρου, οι φωτογραφίες των εποχών, κάποιοι φθινοπωρινοί μας φίλοι, σαλιγκάρια και σκαντζοχοιράκια,
βγήκε ένα ωραίο τραγουδοποίημα από το παλιό ανθολόγιο της 1ης δημοτικού (ναι ναι των παιδικών μας χρόνων....αχχχ) και φυσικά βγήκε κι ένα γράμμα γραμμένο από την κυρία Φθινοπωρούλα.

Στο γράμμα της μας παρακαλούσε να της φτιάξουμε το φθινοπωρινό της φόρεμα γιατί της το χε πάρει ένας ξαφνικός δυνατός αέρας...

Έτσι τα παιδιά ξεχύθηκαν στην αυλή ψάχνοντας για φθινοπωρινά υλικά για να στολίσουμε το φουστανάκι της! Αφού κάναμε τα απαραίτητα μαθηματικά μας (ομαδοποίηση υλικών και ταξινόμηση κατά είδος) κολλήσαμε πάνω στα καφέ-πορτοκαλιά της ρούχα.


Κάθε μέρα της λέγαμε τα νέα μας, την καλημερίζαμε και συνεχίσαμε και τις επόμενες μέρες διάφορες εργασίες όπως να βάλουμε τη "βροχή" με το Ββ στο "λεξικό" μας.
Κάναμε αυτοσχεδιασμό σε ένα κείμενο από το "Παράθυρο" το οποίο ενώ το διάβαζα αυτά έκαναν ότι νόμιζαν για να δραματοποιήσουν την ιστορία.
Ζωγραφίσαμε τα καιρικά φαινόμενα του φθινοπώρου, ενώ κάναμε και την πρώτη μετεωρολογική μας παρατήρηση και την οποία έπρεπε να καταγράψουμε.

Η ανάρτηση θα εμπλουτιστεί τις επόμενες μέρες με φωτό και άλλες δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν.!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...